– Velkommen inn!

Bildeserie:

Full skjerm

1 av 5

På opningsdagen i dag har det vore eit jamt sig av stamgjester, skodelystne og nokre pressefolk. Bussen i veggen er vidgjeten.

Linda tykkjer nesten det er litt uverkeleg at bussen er komen på plass. Det har teke nesten eit år å realisera draumen. Samstundes likar ho ikkje å gje opp når ho først har bestemt seg.

– Eg trur ikkje eg er komen ut av den jækla trassalderen, kjem det friskt frå Linda.

Og gjestene har motteke nyanskaffinga på ein fin måte.

– Gjestene er i sjokk, «Er det mogleg?» er blitt standardfrase, ler Linda. Eg tek meg i det eg også, og tykkjer det er litt rart at vi har har fått det til. Men alle gjestene har vore veldig positive. Dei tykkjer nok det er litt kult.

God hjelp

Den stolte innehavaren trekker gjerne fram gode støttespelarar i prosessen med å få bussen på plass.

– Både Am-car og MC miljøa i Os har vore fantastiske. Dei har vore kjempepositive, og har gjerne ville hjelpa til. I prosessen med å finna bussen bidrog am-car klubben mykje.

– Og hos Heggland Heiltre, med Roald Heggland i spissen, har eg fått masse god hjelp. Han er så veldig kreativ, og flink å finne løysingar. Det er dei som har «preppa» bussen for oss.

Eit mindre selskapslokale

Opprinneleg hadde Linda planar om å ha båsar i bussen også, slik ho har i kafèen, men det gjekk ho vekk ifrå.

– Det er betre med langbord. Vi er ikkje heilt ferdige med tilbygget der baren som sørvar bussen skal vere. Der blir nemleg servering gjennom inngangen framme i bussen når den tid kjem.

– Tenk så kjekt det blir å ha barnebursdagar, klubbkvelder for damene, øl-kveldar og filmkveldar i den bussen. Då er det berre å lata att dørene bak, så har vi eit eige lokale i lokalet. Telefonen har ringt mykje i dag, men eg har sagt at vi ikkje byrjar å booka inn selskap i bussen før på måndag.

Store planar

Linda fortel at det er planar om fleire bussar.

– Eg må berre nett sjå at eg går i pluss på denne først. Og eg er litt usikker på om eg vil satsa på ein fengselsbuss til vegkroa, eller ein som skal vera på hjul - slik at vi kan besøkja festivalar og slikt med den. Med eit slikt konsept blir det servering i bussen, og ei eiga liten kjøkkenvogn til matlaginga. «Keep on rockin'» er franchise-namnet vårt som skal nyttast på desse bussane. Så om vi er på besøk på Bømlo, blir restaurant-namnet «Bømlo Keep on rockin'».

Autentisk

Lite er gjort med bussen etter at den kom til Noreg. Ho vil ikkje ha den så «utspjåka».Til og med førarsetet skal behaldast, berre instrumentpanelet skal dekkjast med pleksiglas.

– Det er ein ekte skulebuss, 2003 modell, og den er køyrbar. Sjåføren min, Truls Marceliussen, køyrde den frå kaia i byn og til Hegglandsdalen, og henta den igjen og rygga den på plass inn i restauranten.

– Ellers er lysa i bussen slik dei var opprinneleg, eg har ikkje malt taket eingong. Setene er dei same som stod i bussen, der er berre trekt om. Satelittovervåkinga som amerikanarane har på alle skulebussane sine, er framleis på plass. Så dei veit kvar vi er, ler ho.

Mykje jobb

Det har teke tid, krefter og planlegging å få bussen på plass på Er-An, og det er framleis mykje som å ordnast før alle amerikanske draumar kan oppfyllast.

– Eg måtte søkja kommunen til dette her, men makan til positive folk? Dei er enkle å forhalda seg til og veldig positive. Og sakshandsaminga går kjapt. Dei har vore veldig fine å forhalda seg til. Dei er positive til alle mine sprø idear! På den andre sida kranglar eg vidare med Vegvesenet for å få lov til å ha restaurant på hjul. Der er eit stykke att å gå.

Fleire vil ha buss

Linda fortel at fleire restaurantørar har tent på ideen hennar, og vil gjerne ha bussar dei også.

– Eg prøvde å få patentert konseptet her til lands, men det gjekk ikkje. Men då tenkte eg: Skitt au - eg var i alle fall først! Men det seier meg at dette var ein god idè!

Likar stilen

To av dei som tok turen for å innvia bussen i dag kom frå Hjellestad.

– Eg har vore mykje i USA og eg likar stilen. Då må eg jo lika stilen her også, seier Jens-Anker Winther Hansen. Han har teke med seg dottera si Elena Cecilia for å eta lunsj.

– Å innvia bussen har eg gledd meg til lenge. Eg er her kanskje tre gonger i månaden og et. Dei har fantastisk god mat her. Og lite slår amerikanske pannekaker, seier han og gløtter bort på dottera.

– Det er ikkje siste gong vi er her, avsluttar han.