Liten høglytt protest

Osingen Eirik, som bur i eksil i hovudstaden, er aktuell med ny, sterk bok.

– Romanen er inspirert av to aggresjonar: Rydding av ein sigøynarleir i Oslo, og rovmord på menneske i ein sigøynarkoloni i Ungarn.

– Det pågjekk ein debatt om tigging i Oslo, og alt vart så snevert framstilt. Frykta for framandelement og fattigdom klarer vi ikkje heilt å kasta av oss. Den innebygde skepsisen var den same for 100 år sidan, seier Ingebrigtsen om inspirasjonen til boka.

Piggane ut

I Noreg finst kommentarfelteriet, i Ungarn byggjer dei piggtrådgjerder. Språket i desse handlingane er ofte likt, meiner forfattaren.

– Eg ønskte litt å visa kor gale det kan gå. Andre plassar enn i Oslo står sigøynarane ovanfor frykten for rovmord. Desse mobbane som har oppstått i Ungarn har enda med mord på sigøynarar.

– Ku Klux Klan har jo nett feira jubileum. Vi må visa med haldningar og språk at dette står vi opp mot. Det gjer hovudkarakteren min litt i boka òg.

Utanfor navlelo og nasetipp

Ingebrigtsen har fått god respons på boka si.

– Eg har fått nokre lovord, og tilbakemeldingar på at eg treff godt i tida i høve tema og slikt. For meg er det viktig å løfta blikket litt og sjå litt vidare enn berre meg sjølv og mitt.

Og der lukkast Ingebrigtsen med glans. I bokomtalen frå Anne Cathrine Straume i NRK skriv ho mellom anna: «I vrimmelen av selvbiografisk litteratur er det godt å lese en forfatter som ser ut over egen navle. Hvor ofte er romfolk hovedpersoner i norsk samtidslitteratur?».

Forfattaren har førebels ikkje fått nokon respons på boka frå sigøynarmiljøet.

– Det er ikkje alle der som kan lesa. Det å lesa bøker er ein høg terskel for mange, og ikkje berre i sigøynermiljøet. Slik sett vert litteratur som ytringsform nesten litt for eliten. Og dei treng kanskje å bli oppdratt litt dei òg.

Kan smella

– Eg måtte spørja meg sjølv: Kva skal eg bruka stemma mi til? Sjølv etter 22. juli seier alle at nei, vi har ikkje noko problem.

– Men det finst alle slags haldningar blant oss, og plutseleg kan det smella. 22. juli ramma det oss, og det var sjølvsagt ille. Men det er like ille for andre når dei opplever det. Vi kan ikkje gløyma empatien. Samfunnet, livet - det meste er skjørt, så vi må prøva å vera litt meir fornuftige. Menneska sine beste og verste sider kjem fram i møte med nød, seier han.

Ytringsfridom

Ingebrigtsen meiner at nordmenn altfor lett dreg fram og gøymer seg bak ytringsfridomskortet.

– Vi kan ikkje gå rundt i gatene og banna, spytta på folk og ropa. Og etterpå rettferdiggjera mangelen på dannelse, folkeskikk og impulskontroll med at vi har ytringsfridom.

Inga heimreis

Førebels er det ikkje noko som tilseier at vi kan treffa Ingebrigtsen korkje på eit lokalt bibliotek, eller ein bokhandel i Os på denne sida av nyttår.

– Eg har ikkje nokon planar om å koma til Os før jul. Men det er klart - blir eg invitert heim, så skal eg nok klara å pressa det inn. Kan gjerne kombinera det med ein middag heime hos foreldra mine, avsluttar han.

Så langt har Ingebrigtsen gitt ut følgjane bøker, alle på Oktober forlag:
Vesen (2001)
Snø dempar lyd, tre lukkar inne (2003),
Vendrakovic (2006)
Viddesyn (2009)
Heimfall - Ei juleforteljing (2012)
Spikrar frå fallande plankar (2015)

I 2013 vart han heidra med Sultprisen, som vert delt ut til «et eminent yngre forfattarskap».