Kremidiotar

I si tid budde det to brør på Søfteland, han eine heiter William, og han andre heiter Andreas. Ikkje at det er så nøye, for ålmeinta flest var dei berre kjend som Lindborg-brørne.

Dei fekk ein gong ein medvitslaus ide om at ein rocke-musikkfestival, det kunne gjera seg på Os. Og ikkje berre på Os, men på sjølvaste Søfteland. 5212 Søfteland!!! Staden ein skunda seg gjennom i 53 km/t mens ein tømde bilens oskebegeret ut av vindauget.

Ikkje berre skulle dei ha festival slik at dei kunne booka seg sjølv og sine eigne band (grei måte å få seg spelejobbar på), dei skulle faktisk booka ekte band og! Ikkje så nøye om banda ikkje var A-lista på P3, eller om minst to av bandmedlemmene hadde deltake på Beat For Beat minst éin gong. Om William eller Andreas likte bandet, då kunne det få spela.

Skal ein ha festival, må ein ha folk. Ein må ha to typar folk; dei som kan jobba i hop, jobba på og til slutt sletta alle spor etter festivalen.

Desse er og kjend som friviljuge. Ikkje nok med ein 2-3 kompisar her nei, her må ein ha amatør-bønder som frir området frå ku-ruker, folk som kan handtera alt frå bilkjøring til grøfting, og ikkje minst folk som kan handtera andre folk. Då gjerne folk som er ekstra glade, og ekstra medgjerlege på tøysebrus. Den andre typen folk ein må ha, er det folket som heiter publikum. Helst så mange at ein kan betala dei rekningane ein dreg på seg som festival-arrangør. Ein festival-dass er t.d ikkje gratis, sjølv om den kun er der for å ta imot det gjestane 20 minutt tidlegare kjøpte i baren.

Det starta i det små. Ein festival kan jo vera så mangt. Ei lett vatra pallerøys med ein presenning slengt oppå, vart beslutta å vera scene. Og då var den presenningen av den typen ein helst tørkar ved under...

Ei herleg røre med band, kor namnet kanskje var det ein hadde brukt mest tid på å setja saman, blanda i hop med hippe og lett kjende bergensband. Rundt det heile surra eit apparat av friviljuge, som med ein kombinasjon av sjarm og lett erfaring, hekla det heile i hop. Scenen hadde mellom anna William montert innvendig takrenne på, då den starta å lekka inn vatn 5 minutt før første bandet skulle på.

Åra gjekk, og det heile gjekk frå å vera eit stunt til ein tradisjon.

Pallescenen hamna på museum, og proff, vatra scene med tett tak vart leigd inn. Artistar stussa nok like godt kvar gong dei vakna opp om morgonen og såg, at idag gjekk ferda til ROCK 'N' LOL på Søfteland. Dette kunne jo ikkje vera seriøst? Med det namnet!!??

At festivalen klarte å kuppa tittelen "Bergens beste festival" føydde seg inn i ei vaksande rekkje positive omtalar om fenomenet på Søfteland. Korleis, og ikkje minst, kor tid dette gjekk frå å vera det mange vil seia var tull og tøys, til ja, Bergens beste festival kan diskuterast, men Søfteland er jo ikkje i Bergen ein gong, så noko må Lindborg-brørne ha gjort rett.

Det er her eg skal avsløra løyndommen til Søfteland og ROCK 'N' LOL:

Det krevst ein solid porsjon kremidioti og kremidiotar for å få til noko slikt; å prestera å booka Lars Vaular og Kvelertak før knapt nokon hadde høyrt om dei. For så å booka dei attende når "alle andre hadde forstått teikninga". Å booka Datarock slik at dei til slutt vart "husbandet" til festivalen, og presentera dei for eit så bra publikum at deira konsert i 2012 er av bandet sjølv rekna som ein av deira beste. Og då har Datarock spelt nærare 1000 konserten over heile verda.

Å prestera å ha som fanesak at lokale band skulle ha ei viktig rolle på festivalen. Å prestera å involvera lokalmiljøet på Søfteland og Os, slik at alle gjekk derfrå som vinnarar. Å prestera å skapa ein identitet som både dei friviljuge og publikum lett følte eigarskap til og som ein del av. Å prestera å setja Søfteland og Os på musikkartet i Noreg, som ein stad der ting ikkje berre var til fingerspissane i alle ledd, men jaggu minst eit ledd lengre. Og det på alle fingrane.

Minst eitt band har gått av scenen og sagt: "me spelte på Roskilde-festivalen for 2 veker sidan, men her var det jaggu meg mykje kjekkare og mykje proffare!"

Ikkje berre klarte kremidiotane, med William og Andreas i spissen, å booka ei konstant perfekt rekkje spanande og etablerte artistar, dei gav òg dei lukkelege amatørane i nærmiljøet ei proff scene og ramme å visa seg fram på. Og vel så imponerande er det faktum at det heile gjekk føre seg med beina godt planta i den økonomiske jorda.

Der andre festivalar kjørte seg opp på kreditt, med champagne og dyre tenester i alle ledd, tok Andreas og William godt vare på det viktigaste; dei friviljuge og det dei kunne bidra med. For ein vaksande flokk kremidiotar vart det å gje vekk alt frå eit par timar til 2-3 veker (!) av sumaren like naturleg som å kle på seg om morgonen.

Og betaling? Nei, lunken cola og Memos Pizza gjekk rett heim, år etter år.

Her vart ein overtydd om at ein var med på noko heilt unikt, at alle var like viktige, og viktigast av alt; ein vart satt pris på! Om ein hadde knekk i begge kne, eller helst skulle ha vore heime og slått plenen til mor, vart det å gå sist heim ein dyd.

Men det som er det absolutt mest imponerande med William og Andreas si reise, er det faktum at dei gav seg.

Ikkje fordi tala skifta farge frå grøn til raud, eller fordi noko anna var gale. Nei, som Andreas sjølv sa det: "me føler me har maksa det". Det er ein kunst å gje seg på topp, ikkje for tidleg, og ikkje litt for seint, men akkurat når det er nok. Det står det absolutt respekt av.

Festival-stafettpinnen er no "up for grabs", men historia lever vidare. To kremidiotar vart til slutt eit heilt samfunn av kremidiotar. Fekk du deg av uforklarlege årsakar ikkje til å sjå kremidiotien i sving på ein av dei 7 festivalane, har du ein siste moglegheit i helga som kjem; på laurdag speler (tradisjonen tru) to lokale band, saman med husbandet Datarock i Oseana, på det som vert eit vassekte LOL-gravøl.

Long live kremidioti!

Kjetil Osablod Grønvigh
Musikksynsar, Søftelending og evig stolt kremidiot.