– Gleda til dei som kjem ut frå ei framsyning er det som driv meg
Berit Steen er no den siste av originalbesetninga - versjon 1.0 - av dei som jobba i Osenana då huset vart opna i 2011.
Bildeserie:
Om du har vore artist eller publikummar i Oseana, har du garantert helst på Berit.
Litt streng, tydeleg, men alltid med ein god kommentar på lur. Og ler ikkje du - så ler ho for deg. Er du flink, og gjer som ho har planlagd, er ho ei dame som er raus med skrytet.
I desse dagar er det åtte år sidan Berit hadde sin første dag som arrangementsansvarleg i kulturhuset. Kva er det som driv ho? Og kvifor har ho ikkje flytta til Os sjølv om ho kjem attende hit dag etter dag?
Blekkulf
– I tida før Oseana var eg den siste tilsette att i Nordisk Film si avdeling i Bergen. Og joda, eg såg nok både skrifta på veggen og kor det bar hen. Det siste prosjektet eg hugsar eg jobba med var å få liv i Blekkulf att. Miljødetektiven trengte nytt liv, og eg jobba med eit å få til eit samarbeid med Akvariet og Egmont Film. Det skulle verta film og «tema-park» på Akvariet, men det heile vart lite av. Det var som litt spesielt med prosjektet, var at eg si tid gjekk i same klasse som Bente Roestad, skaparen til Blekkulf.
Berit er ikkje heilt sikker på kva som stoppa prosjektet med Blekkulf, men om prosjektet hadde skjedd samstundes som den kvalen full i plast vart funnen på Sotra, er ho heilt sikker på at Blekkulf kunne ha fått ei ny, viktig rolle.
Ein gledens dag
– Det var heilt tilfeldig at eg kom over den ledige stillinga i Oseana. Eg sat og bladde i avisa, og der dukka den opp.
Berit fortel at fram til ho las om kunst- og kultursenteret Oseana, var Os for henne Terje Søviknes, Ulven og Kuvågen. Ikkje i nokon samanheng, men Ulven var soppskogar, Kuvågen var bading, og Terje, ja, han var lokalpolitikar med regionalt nedslagsfelt.
– Då eg søkte var eg faktisk på overtid med søknaden, så det var ein gledens dag då 52 år gamle meg starta første arbeidsdagen i 2011 - med å dra til Os for å gå på jobb.
– Har du tal på kor mange turar det har vorte med bil eller buss til Os desse åtte åra? Har du undervegs vurdert å flytta til Os permanent?
– Vel, eg er på bil nummer to no, og eg har nok nytta bil i 95 prosent av tilhøva.
Berit forsvinn inn i kalkulatoren på mobilen sin ein augneblink..
– 88.000 kilometer!
– Å ikkje flytta til Os ligg enkelt og greitt i praktiske høve. Eg har ein mann som jobbar på Universitetet i Bergen, og vi har funne ein balanse og rytme som gjer at det er heilt ok for meg å pendla.
Bygdemenneske med sans for dialektar
Berit fortel om å byrja i jobb i Os som å koma til eit nytt univers.
– Ikkje minst det første året vart eg kjend med utruleg mange nye menneske. Eg er sjøv frå bygda, og ser på meg sjølv som eit bygdemenneske. Eg har budd lenge i Vang kommune utanfor Hamar. Vang er på mange måtar mykje det same som Os; ein mindre stad rett ved ein stor stad.
Berit fortel at ho let seg fascinera av dialektar, til dømes forskjellen på Os-dialekten og korleis det dei snakkar i Bergen.
– Avstanden er liten, men det er ein tydeleg skilnad. Og når det gjeld mine heimtrakter, vert eg ekstra kjensleladd om vi tek turen innom Mjøsa og Prøysen. Dialekta og tekstane gjer noko med meg.
Drivkrafta
– Du er no «last woman standing» i gjengen som var med på opninga av Oseana og dei første driftsåra - korleis var denne perioden?
– Kim Kristoffersen (direktør) var allereie på plass før meg. Så kom Janne Mari om lag eit halvt år etter meg. Eg vil påstå at det kanskje var bra at vi kom «frå utsida» og ikkje allereie var «farga» då huset skulle opnast og etterkvart drivast. Vi hadde alle same nullpunktet, og vi starta med blanke ark. Då hadde vi, meiner eg, eit godt utgongspunkt for å møta osingane på deira meiningar om kva Osenana skulle vera. Samstundes kunne vi sjå det frå utsida òg, slik at Oseana vart noko nytt - men samstundes noko osingane kunne kjenna seg heime i.
– Kva trur du er orsaka til at du framleis held ut?
– Det er gøy. Det å få sjå begeistringa til publikum når dei kjem ut frå ei framsyning er det som driv meg. Det kan vera ei stor greie med ein kjend artist, og det kan vera ei lita framsyning kor publikum i stor grad er familie til dei som er på scenen; der er det ingen skilnad for meg.
– Eg veit eg har har eit talent for å organisera, og når eg får gjera dette som jobb er eg der eg skal vera. Ikkje éin dag er lik dagen før, og her handlar det om å få ting til å skli og passa saman på alle plan. Alt dette i kombinasjon med ei stor interesse for kulturfeltet generelt, er vel svaret på kvifor eg returnerer til Oseana dag etter dag.
Gode minne - i nyinnkjøpt undertøy
– Kva er ditt beste minne frå dei første åtte åra - er det ein spesiell dag eller framsyning som skil seg ut?
– Då må eg faktisk seia heile opningsveka. At vi faktisk klarte det.
Berit fortel at Oseana sjølv ville ha opninga litt seinare, i september, men då datoen vart 17. juni, var det berre å hiva seg rundt.
- Det var ganske så surrealistisk heile greia, og eg kan fortelja ein løyndom; vi hadde ikkje tid til å vaska klær, så travelt var det. Då var det berre å kjøpa nytt undertøy undervegs!
– Som kuriøs fakta hadde eg med meg Lennea Lyssand som personleg assistent i den perioden. No er ho i Made-managmentet og jobbar tett med med AURORA og Sigrid. Det er litt stas å sjå at det har gått så bra for henne.
– Vi må jo snu på flisa òg - kva er verste minne, eller dårlegaste dagen så langt?
– Uff! Ein vil jo helst ikkje snakka om sånne dagar, men eg hugsar at vi hadde ein jazzkvartett i Griegsamlinga ein gong. Det var færre publikummarar enn musikarar, og trommisen var ute og helste på alle i publikum. Det er ikkje kjekt når det kjem lite publikum, og då vert det ofte mykje sjølvransaking på kvifor nettopp dette ikkje fungerte. Det skjer ikkje ofte, men det er noko som kjem med jobben vi har her på huset.
Potetbonde og Tom Waits på flåte
– Kva gjer du om 10 år, Berit? Og kor er Oseana om 10 år?
– Då er eg pensjonist, og eg driv og dyrker poteter i fjellheimen langs Rallarvegen. Oseana har fått seg «Black Box-scene», anten inne i fjellet ein stad, eller i ein del av garasjeanlegget.
– Saman med ein stor arrangør har Oseana fått til ein konsert med Tom Waits. Han kan gjerne spela i storsalen, men får eg bestemma, vert det på ein stor flåte i Mobergsvikjo.
Intervjuet vert runda av i ein lang diskusjon om korleis ein lett kan få dette til. Berit meiner sjølv at ein god video frå Varde-gutane rett til MR. Waits personleg, så er er saka i boks….