Eventyrseglarane

Bildeserie:

1 av 11

For Henry Røttingen har det alltid vore ein draum å eiga ein Nauticat.

– Det er ikkje akkurat ein seglbåt, meir ei skøyte. Motorseglar kallar dei det.

No når alle ungane var blitt vaksne fann dei ut at tida var komen og dei leita rundt etter båt-annonser.

– Henry viste meg ein dag ei annonse på ein Nauticat på Finn.no og spurte meg ka eg syntest, fortel Anne Elisabeth.

Ho godkjente båten, men hadde nok ikkje førebudd seg på det som skjedde vidare.

– Han sa det var ein liten bakdel. Båten låg i Hellas!

– Såg ikkje så langt ut

Den aktuelle båten, ein Nauticat 445 frå 1983, var eigd av eit ektepar frå Trondheim. Båten var heldt i god stand, det var 9 sengeplassar, to toalett, bysse, to sittegrupper og bibliotek i akterenden. Ekteparet la inn eit bud og i september i 2015 var dei blitt seglbåteigarar.

– Eg gjekk inn og sjekka kartet og fann ut at det såg ikkje så langt ut å seila den heim, det skulle vi fiksa.

– Men no ser eg jo at det er kjempelangt! seier Anne Elisabeth og ler.

Sidan kjøpet har båten, som fekk namnet «Stas» fordi det var så stas å få den, blitt pussa opp.

– All teaken har blitt behandla, den har blitt pussa og olja. Motoren var frå 1983 så den blei bytta ut med ein ny.

Tok familien med på første tur

I juli gjorde dei seg klar til si første veke i båten og for å setta kursen heimover. Med seg hadde dei fått eit mannskap på 7 i dottera Heidi Røttingen, mannen hennar Alexander Heggland og dei fem borna deira i alderen 6 til 18 år.

– Då segla vi ei veke nordvestover i Hellas. Vi starta på øya Idhra, gjennom Korinthkanalen, besøkte hamner i blant anna Korfos, Kiato, Aitolia, før turen endte i Preveza, rett sør for Korfu.

– Det gjekk fint, det var eit eventyr og skummelt på same tid. For ungane var det ei oppleving, dei fekk blant anna sjå delfinar som hoppa ved sida av båten.

Måtte søkja naudhamn

Henry fortel at dei òg såg kval og tunfisk i stim og om venlege innbyggjarar som hjelpte til med det dei måtte ønska.

– Vi kjende oss veldig trygge og kunne sova med lukene opne om natta.

Vêret var dei ikkje like heldig med, det var mykje vind og dei hamna midt i det nokre fortalte dei var den første sommarstormen på 20 år og det gjorde at dei søkte naudhamn i Kalamos. Der var det fullt så dei måtte ligga på anker utanfor hamna.

– Eg søv ikkje den natta, eg kjende eg måtte halda vakt. Men det gjekk fint, seier Anne Elisabeth.

Då dei kom fram til Preveza fekk dei båten på land for å få byta ut alle bunnventilane til dei kjem ned igjen.

– Vi er jo galne

Vel heime igjen ser dei på turen som litt av eit eventyr.

– Vi er jo galne. Vi er vane med båt, men har aldri hatt seglbåt før og ikkje har vi seglarerfaring, seier Anne Elisabeth. Ho meldte seg riktig nok på eit kurs i forkant av reisa, men det var fullt.

Der Anne Elisabeth meiner dei ikkje kan segla ser mannen hennar lysare på det.

– Eg har lest ei bok om segling og så tenkjer eg vi lærer undervegs, seier han og smiler lurt.

Latteren sit laust når det sportye ekteparet snakkar om om kva dei har gitt seg ut på og dei fortel at påfunnet har resultert i fleire artige samtaler med folk.

– Det blir eit eventyr

Når dei reiser ned igjen i haust skal dei vera på sjøen i 3-4 veker. Reiseruta blir då frå Hellas, rundt sør-Italia, opp til Frankrike og Marseille og gjennom kanalene, Luxenbourg, Nederland og så Tyskland.

– Når vi kjem til Frankrike og skal gjennom kanalane så kan vi ikkje ha mastene oppe så dei sender vi med lastebil til Lübeck i Tyskland. Vi håpar at vi kjem oss fram dit på denne turen.

– Målet til slutt er Østersjøen. Der kjem vi nok til å ha båten i nokre år og utforska områda der før vi seglar heim til Noreg.

– Når eg er her heime så gler eg meg til å koma ned igjen, medan når eg er der nede så tenkjer eg «herregud, kva er det vi har gjort». Men, vi angrar ikkje på noko, seier Anne Elisabeth.

– Utfordrande skal det vera, det høyrer med. Det blir eit eventyr, seier Henry.